Na farmie hodujemy bydło ras:

• Highlander

Bydło rasy Scottish Highland (szkockie bydło górskie) wywodzi się z zachodnich wyżyn Szkocji. Rasa ta jest najstarszą znaną rasą mięsną. Wzmianki o niej można znaleźć w XII-wiecznych źródłach pisanych, zaś archeologiczne dowody jej istnienia pochodzą już z VI wieku, co czyni ją jedną z najstarszych w historii ras bydła. Górskie obszary Szkocji cechują się surowym klimatem. Duże opady, silne wiatry i ubogie w pożywienie pastwiska miały ogromny wpływ na przystosowanie się tej rasy do życia w ciężkich warunkach oraz jej wygląd. Najprawdopodobniej rasa ta została sprowadzona do starożytnej Szkocji przez Celtów. Pierwotnie wyróżniano dwie odmiany. Pierwsza, nieznacznie mniejsza i o bardziej ciemnym umaszczeniu, zwana „Kyloe”, która dominowała na zachodnim wybrzeżu północnej Szkocji. Druga, większa, w brunatnych kolorach, bardziej popularna w głębi kraju. W dzisiejszych czasach obie te odmiany zmieszały się tworząc jedną rasę – Scottish Highland.

Na popularność Highlanderów wpływają małe wymagania żywieniowe i chowu oraz doskonałe parametry mięsne. Zwierzęta tej rasy mogą być trzymane na pastwisku przez cały rok. W okresie zimowym wystarczy zapewnić zadaszenie. Nawet minusowe temperatury nie przeszkadzają w prawidłowym chowie czy nawet cieleniu. Mimo tak „Spartańskich” warunków bydło zachowuje bardzo dobrą kondycję. Wpływ na taką wytrzymałość ma genetycznie odporny system immunologiczny. Rasa ta nie jest podatna na choroby i wirusy, które często atakują bydło innych ras.

Highlandery należą do ras długowiecznych. Nawet 20-letnie krowy użytkowane są jeszcze rozpłodowo. Cielęta przy urodzeniu ważą 25-35 kg. Matki cielą się na pastwiskach bez żadnej pomocy. Cielęta karmione są bardzo odżywczym i bogatym w tłuszcze mlekiem, które pozytywnie wpływa na prawidłowe tempo wzrostu i małą śmiertelność cieląt. Krowy wyróżniają się dobrym instynktem macierzyńskim i dużą opiekuńczością. Matki łączą się w grupy, by w ten sposób bronić młode przed drapieżnikami.

Charakterystyczny wygląd rasy sprawia, że bydło te jest łatwo identyfikowane i uważane za jedno z ładniejszych. Różnobarwne, długie owłosienie z bujną grzywką, która często zakrywa oczy i imponujące rogi, których rozpiętość może dochodzić nawet do 1,5 m. To ogólny zarys wyglądu Highlandera. Umaszczenie jest zazwyczaj od jasnobrązowego przez brunatne do czarnego, ale zdarzają się również osobniki o umaszczeniu białym i srebrnym. Futro składa się z dwóch warstw – spodniej warstwy miękkiego puchu stanowiącej doskonałą izolację i zewnętrznej z grubszego i dłuższego włosia, które doskonale chroni przed wiatrem i zimnem. Latem warstwa zewnętrzna jest cieńsza, a zimą następuje jej przyrost nawet do grubości 30 centymetrów. Takie przyrosty filtra pozwala na przystosowanie się do różnorodnego klimatu. Przy tak grubym i gęstym futrze długie rogi są niezbędnym elementem, który umożliwia podrapanie się i stanowi świetną broń podczas obrony cieląt przed drapieżnikami.

Podwójna warstwa futra zmniejsza zapotrzebowanie na tkankę tłuszczową potrzebną do zachowania odpowiedniej temperatury ciała. Takie naturalne przystosowanie przyczynia się do wyhodowania mniej tłustej i zdrowszej wołowiny. Mimo, iż przyrost masy ciała następuje wolniej niż u innych ras mięsnych, to oczekiwanie to w pełni się opłaca. Mięso jest naturalne, powoli rosnące i drobno włókniste. Zawartość tłuszczu jest mniejsza o 38%, a cholesterolu o 4% niż w wołowinie innych gatunków. Mięso Highlanderów jest poszukiwane na rynku przez szefów kuchni i restauratorów, a także przez ludzi dbających o zdrowe i ekologiczne odżywianie. Jakość tego mięsa może potwierdzić fakt, że Brytyjska rodzina Królewska hoduje w pobliżu zamku Balmoral duże stado bydła rasy Scottish Highland tylko na potrzeby własnej kuchni.

• Aubrac

Krowy rasy Aubrac są bardzo starą francuską rasą bydła (ze 150 letnią historią hodowli) stosowaną dla wołowiny. Te krowy są koloru brązowego o długich rogach, odporne na choroby, długo żyją i łatwo się wycielają.

Po wiekach selekcji hodowlanej stosowanej przez francuskich mnichów, postanowiono otworzyć księgę hodowlaną w 1893 roku. Był to złoty wiek dla rasy. Krowy spędzały zimę w gospodarstwie i wycielały się. Pod koniec wiosny szły one w góry, gdzie soczysta trawa i kwiaty sprawiały, że z mleka można było robić ser o nazwie Laguiole.

W owym czasie żyło około 300 000 krów Aubrac. Pod koniec II wojny światowej popularność wołów spadła, a po 1950 roku tanie mleko produkowane było przez nowe rasy takie jak Braunvieh lub Holstein. Dziś około 3000 krów jest wpisanych we francuskiej księdze stadnej. W Niemczech żyje 2500 krów tej rasy, połowa z nich wpisana jest do księgi stadnej.

W hodowli posiadamy także owce rasy : wrzosówka i skuddy

Wrzosówka :

Dorosłe owce tej rasy ważą minimum 32 kg, barany natomiast min. 40 kg. Są to owce drobne, o cechach pierwotnych. Można je strzyc nawet dwa razy rocznie. Potomstwo wydają zwykle dwa razy w roku, najczęściej mają ciąże bliźniacze. Występują w dwóch kolorach wełny: siwym oraz czarnym. Są to owce odporne na choroby. Ich mięso przypomina dziczyznę.

• Skuddy

Skuddy są rasą wcześnie dojrzewającą, o stosunkowo wysokiej plenności. Owce matki rodzą 1 lub 2 jagnięta, charakteryzują się asezonalną rują, gdyż mogą mieć 3 wykoty w ciągu 2 lat ( 1,5 wykotu w ciągu 1 roku). Wykoty posiadają charakter dwu sezonowy-najczęściej obserwowane są w okresach wczesnowiosennym i jesiennym. Mięso skuddów posiada ciemny kolor a w smaku i zapachu przypomina dziczyznę. Tkanka mięśniowa zbudowana jest z cienkich włókien, przez co jest lekko strawna. Zawiera małą ilość tłuszczu i cholesterolu. Jagnięcina jest produktem wybitnie prozdrowotnym, gdyż zawiera składniki o działaniu antyrakowym.

• Inne nasze zwierzęta:

– krowy mleczne (pyszne, świeże mleko),

– kozy (świeże sery),

– owce,

– kury,

– króliki.

– 25 jagniąt rasy skuddy do uboju od zaraz, sprzedaż w tuszach i półtuszach, waga tuszy 10-15 kg.

• Nasze wyroby:

– cielęcina,

– wieprzowina,

– wołowina,

– baranina,

– jagnięcina.